Onderhoud en trainen op de racefiets

Op 13 mei even naar Dronten gefietst voor een grote onderhoudsbeurt aan de Quest.

Om 05:45 vertrok ik uit Nieuwegein en ben eens niet via Bunnik en Zeist naar Bilthoven gereden, maar via Amelisweerd en de Uithof. Op het vroege tijdstip durfde ik dit wel aan en kwam op dit stuk ook niemand tegen en zo vlak naast de stad Utrecht rijd je dan heerlijk door het bos.

Geheel volgens planning stond ik om vijf minuten voor acht bij de verkeerslichten aan het eind van de Vogelweg, dit ondanks windje tegen. Om half negen stond ik bij Velomobiel voor de deur met een Quest die piepte en kraakte dat het een lieve lust was.

Allert was alleen en ging gelijk met de Quest aan de slag. Fiets op de zij en het voorwiel eruit. Hier was een spaak verdwenen, dus dat moest worden hersteld en het wiel weer opnieuw gericht worden. Tevens bleek de glijbus van de vering kapot, dus ook daar moesten een aantal onderdelen vervangen worden. Na de koffie de Quest omdraaien en het andere voorwiel eruit, ook hier ontbrak een spaak. De vering was gelukkig hier wel in orde.

Daarna begonnen met operatie achterwiel. Het achterwiel was op een vijftal plaatsen ingescheurd (2 cm) rond de gaten waar de spaken de velg ingaan. 

Om erger te voorkomen, had ik gevraagd om een nieuw wiel te plaatsen. Het wiel was al helemaal geprepareerd en alleen de spaken dienden nog even na-gespannen te worden. En toen kon het nieuwe wiel er weer in. Alhoewel ik al 5 jaar in een Quest rij, heb ik zelf nog nooit het achterwiel eruit gehad. Ik vond het een verbluffend gezicht hoe eenvoudig dit eigenlijk gaat.

Na de wielen kwam de lastigste klus. De laatste weken reed ik rond met een krakende en piepende Quest, vooral bij het opgang komen was het niet om aan te horen. Ik had natuurlijk thuis al gezocht waar het vandaan kon komen en alle schroeven en inbusbouten nagekeken en niets kunnen vinden. Allert daarom in de Quest en druk zetten op de pedalen om te kunnen bepalen waar het geluid vandaan kon komen. De body is natuurlijk een prachtig klankkast en we kwamen er niet uit of het nu van voor of achter kwam.

Daarom de Quest weer op de tafel en de aandrijflijn nog eens nakijken. We dachten de oorzaak te pakken te hebben, de kettingrol was kapot. Ik begin dus nu aan nummer drie in twee jaar tijd.

Quest weer van de tafel en nogmaals proberen, helaas nog steeds piepen en kraken.

Quest weer op tafel en dan maar alle bouten nalopen en de binnenzijde van de Quest controleren met de zaklamp. Helemaal in de neus van de Quest zag Allert wat carbon/aluminium slijpsel en daar helemaal verborgen voor het blote oog zit dus nog een inbusbout. De boosdoener was gevonden. Waar hij twee handen nodig had om de inbus vast te draaien, scheen ik bij met de zaklamp.

Om 13:00 kon in met een heerlijk stille Quest weer huiswaarts fietsen. Wat een genot is het toch om dan met de wind in de rug door de Flevopolder te cruisen. Binnen een uur stond ik helaas alweer op Stichtse Brug.

Daarnaast rij ik nu twee dagen op de bukker naar kantoor en ik moet zeggen dat gaat steeds makkelijker.

Nu nog 4 weken kilometers maken en dan gaan we de Mont Ventoux beklimmen. Doel is nog steeds om twee keer omhoog te rijden een keer vanuit Bedoin een een keer vanuit Sault. Grootste struikelblok is natuurlijk nog steeds mijn gewicht. Mijn collega’s met wie ik ga wegen rond de 80 kilo, ik zit net onder de 100. Mijn voordeel is dan weer dat ik inmiddels al bijna 6.000 kilometer heb weggereden dit jaar en zij vaak niet meer dan 1.000.

We zullen het wel zien, mijn streven is om rond de twee uur over de eerste beklimming te doen.