Mensen wat ben ik de winter zat. In januari ging het allemaal nog wel en de maand afgesloten met 1,000 kilometer. Wat een drama daarentegen is februari, alleen maar grijs en nat. Ik heb de Quest in de eerste week herhaaldelijk laten staan, omdat ik gewoon geen zin had om weer door de regen te moeten fietsen. Mijn vrouw en ik hebben er zelfs over gedacht om te emigreren richting de Canarische Eilanden en om daar dan een baan als zwembadschilder aan te nemen. Ook nu is het buiten weer niet al te best en valt er een combinatie van regen en natte sneeuw. Komende week ziet het er met temperaturen van rond het vriespunt gelukkig iets beter uit, want er wordt weinig tot geen neerslag voorspeld.
De lage temperaturen zorgen dan wel weer voor een lagere snelheid, maar die 10 minuten extra reistijd neem ik met droog weer graag op de koop toe.
In mijn vorige blog schreef ik over de bandenwissel, daar kwamen wel een paar minder fijne dingen aan het licht. Mijn voorwielen hebben ondanks de milde winters toch te lijden van de pekel die op de wegen wordt gestrooid.
Zoals uit de foto blijkt zit er rond de spaaknippels aardig wat roest. Ook rijd ik weer rond met een gebroken een spaak, maar 1 kan ik er wel missen.
Mijn achterwiel is er echter slechter aan toe. Toen ik deze aan het schoonmaken was ontdekte ik diverse scheuren (10) in de velg.
Ik heb inmiddels contact gehad met Velomobiel en dit wiel zal toch vervangen moeten worden. Volgens Theo is dit met een uurtje te doen. In mijn vorige Quest zaten nog platte aluminium velgen, maar die heb ik niet kapot gekregen.
Vroeger reed ik met de racefiets mijn achterwielen ook weleens op deze manier kapot, dat het me met de Quest lukt verbaast me wel.
Over een paar weken als het 's ochtends weer licht is, ga ik dus maar richting Dronten om e.e.a. te laten verhelpen.
Daarna zal ik iets minder in de Quest gaan zitten en af en toe een woon-werkrit met de bukker gaan maken. Want samen met een aantal collega's hebben we het plan opgevat om in juni de Mont Ventoux te gaan beklimmen.
