En de winnaar is

In Nieuwegein wordt er vanuit de gemeente van alles aan gedaan om meer mensen op de fiets te krijgen. Nieuwegein Fietst heet dat programma.

Een onderdeel hiervan is de verkiezing van FietsForens van het jaar. Mijn vrouw had mij opgegeven en afgelopen donderdag was de bekendmaking van de winnaar. Die winnaar dat bleek ik te zijn compleet overdonderd werd ik op kantoor door een cameraploeg, een taart en een oorkonde. Een dag later werd de bijbehorende prijs uitgereikt een elektrische fiets. Hoewel een damesmodel en veel te klein voor mij, vindt die fiets zijn plek hier wel in het gezin.

Kijk en geniet van het filmpje.

https://nieuwegeintv.nl/rob-ruitenbeek-is-fietsforens-jaar/

Ook het AD besteedde nog aandacht aan de prijswinnaar.

https://www.ad.nl/utrecht/nieuwegeiner-rob-ruitenbeek-is-de-fietsforens-van-het-jaar~af971014/

Een mooi stukje reclame voor het voertuig waar wij mee mogen rijden.

Soms wat pech

Als je veel fietst gaat er natuurlijk weleens wat kapot. Met een Velomobiel valt dat heel erg mee moet ik zeggen, maar de laatste twee maanden ben ik toch twee keer aan de beurt geweest. De teller van de Velomobiel staat inmiddels op 47,000 kilometer en dat na 3,5 jaar.

Een aantal weken geleden was ik op een zondagochtend gek aan het doen op de dijk tussen Amerongen en Nieuwegein. Zo snel mogelijk naar huis knallen, daar kwam het eigenlijk op neer. Ter hoogte van de stuw bij Amerongen klonk er echter een knal en vloog er iets hards tegen mijn kuit aan. Ik dacht aan een steen en ben volle bak doorgereden naar huis. Bij het uitstappen merkte ik dat er wat metalen onderdelen in de Quest lagen, bleek er een trapasbeugel afgebroken te zijn. Op maandag een telefoontje naar Dronten en dinsdag lag de nieuwe al door de brievenbus. Binnen 5 minuten zat alles weer als vanouds op zijn plek en vast.

Twee weken terug kwamen er opeens weer vreemde geluiden uit de Quest. Vooral als de weg wat slechter van kwaliteit was en bij drempels. Na thuiskomst de fiets eens goed bekeken, iets wat ik iedere maand altijd even doe, en ik zag een scheurtje zitten in het onderdeel waar mijn achterbrug mee aan mijn wielkast zit gemonteerd.
De volgende dag wel met de Quest naar het werk, maar voorzichtig en weer een telefoontje naar Dronten met uitleg wat er kapot was. Allert deed gelijk het onderdeel op de post en de volgende dag lag het alweer op de mat.

In mijn enthousiasme begon ik om half 7 's avond gelijk te schroeven met het idee, dat fiks ik wel in een half uur. Maar voor deze klus heb je toch twee man/vrouw nodig of hele lange armen. Met behulp van mijn dochter kreeg ik het onderdeel los en de scheur was een breuk, want het kwam in twee stukken uit de fiets.

Het nieuwe onderdeel is voorzien van een extra las en dus steviger dan bovenstaande. Ook bij het monteren had ik wat hulp nodig om binnen in de fiets de bout vast te zetten, zodat ik de moer in de wielkast kon aandraaien. Na anderhalf uur zat alles weer op zijn plek en de volgende morgen kon ik weer in een heerlijke stille Quest naar Amsterdam reizen.

Bloggen

Mijn laatste bericht dateert alweer van de OlieBollenTocht, inmiddels 4 maanden geleden.

Drukte op mijn werk, jaarafsluitingen, invoeren van IFRS9 zorgen ervoor dat ik niet de puf heb om achter de computer te kruipen en even wat te typen. Er gebeurt ook niet bijster veel Het is een kwestie van heen en weer rijden naar Amsterdam steeds +/- 1.100 kilometer per maand. Het blijft alleen zo koud, vooral in de ochtenden.

De Daphne Schipperbrug (fietsbrug) bij Utrecht is inmiddels klaar, maar wel verboden voor speedpedelecs en men is ondertussen begonnen aan de bouw van een extra spoorbrug.  Deze brug wordt als bouwpakket geleverd en in 6 delen aan elkaar gelast.

Afgelopen weekend zijn deel 5 en 6 geleverd en kan het laswerk beginnen. Later dit jaar wordt de brug over de weg naar zijn plaats gereden tussen twee bestaande bruggen in.

Begin april ook nog voor een servicebeurt naar Dronten gereden. Het achterwiel was weer begonnen met tikken en aangezien ik aan de 40.000 kilometer zat moest ik toch die kant op.

De ketting bleek na 40.000 kilometer nog als nieuw. Theo moest wel drie keer meten om dit te kunnen geloven.

Wel is het freewheel vervangen alsmede de drie lagers in de achteras. Daarna nog even de remmen schoongemaakt en opnieuw afgesteld. Vervolgens kon de terugrit weer worden aangevat in een heerlijk stille Quest.

De OlieBollenTocht

Op deze laatste dag van het jaar nog even een korte terugblik op de OBT 2016.

Waar het op dinsdag nog heerlijk fietsweer was, +/- 9 graden met een heerlijk zonnetje. Kwamen we dinsdagochtend vroeg met z'n allen bedrogen uit. Het KNMI had weliswaar mist voorspeld, maar alleen in het zuiden van het land.
Toen ik echter om 6 uur opstond en mijn ontbijt stond te smeren kon ik het eind van de straat waar ik woon niet zien. Het zat potdicht met mist. Nu ben ik al geen fan van mist en in combinatie met temperaturen rond of onder het vriespunt wordt het er allemaal niet beter op. Ik checkte nog snel de website van het KNMI en zag dat het zicht op de route naar Dronten niet boven de 150 meter uit zou komen.

Om kwart voor zeven reed ik weg uit Nieuwegein en de eerste 20 kilometer waren erg onplezierig. Het vizier van de kap moest een stuk open om ook maar iets te kunnen zien. Langs fort bij Vechten net buiten Houten moest ik mij orienteren op de berm om te zien waar de weg naartoe ging. Ook reden er op deze ochtend nog veel fietser zonder licht. (Ninja's noem ik ze)

Nadat ik eenmaal in de bossen van Bilthoven was, werd het zicht iets beter en kon de snelheid iets omhoog. Net voor de Stichtse Brug reed ik ook nog lek, een grote scherpe steen was dwars door mijn Kojak gegaan. Met tien minuten was ik weer onderweg en net na de Knardijk begon de zon door de mist heen te komen, zou het dan toch nog goed komen.
Om kwart voor 10 arriveerde ik bij het vertrekpunt waar het al gezellig druk was, verkleumd heb ik eerst een paar koppen thee naar binnen laten lopen.

Om half elf de fiets en de kou weer in en begonnen aan de lange tocht. Gelukkig had ik het blog van Paul, (mooi geel is niet lelijk) gelezen over hoe geweldig de omgeving eruit ziet. Want het was een grote grijze zee. Bij aankomst op de koffiestop bij Flevonice werd pas echt duidelijk wat een enorme opkomst er vandaag was, meer dan 200 velomobiel rijders.

Hierboven een foto van de Friese velomobiel die een tijdlang de route voorreed. Ook de velomobiel met de Engelse vlag was een plaatje waard. Binnen heb ik twee koppen warme chocomelk gedronken en ben toen in de andere ruimte bij het haardvuur gaan zitten. Ik was werkelijk door en door koud geworden. Na de stop de lange route weer terug naar Dronten. Voor het binnenrijden van Dronten ben ik echter afgeslagen en de neus van de Quest weer richting Nieuwegein gezet. Ik had geen zin om in het donker door de mist terug te moeten rijden. Ik ben nog even gestopt om de Top2000 op te zetten op de tonen van Bycicle van Queen reed ik de Stichtse brug weer over.

Toen ik die eenmaal over was, werd het zicht weer wat beter. Iets voor vijf uur was ik weer thuis en heb toen een hele lange warme douche genomen. We schrijven nu 31 december en het is buiten nog steeds mistig.

Winterse speldeprik

Vanmorgen de eerste nachtvorst van de winter 2016/2017 gehad. Echt koud was het niet in de Quest, lange broek en 't shirt met lange mouwen volstond. Wel veel last van dichte mist langs het Amsterdam-Rijnkanaal en het laatste stuk richting Abcoude. Op kantoor aangekomen zaten de ijspegels aan de spiegels en was mijn vizier bedekt met een laagje ijs. Ik kan mij niet heugen dat ik dit eerder heb meegemaakt.

Verder verloopt het woon-werk zijn normale gang, wel veel last van wegwerkzaamheden. Bij Nigtevegt wordt een nieuwe brug gebouwd en daar is de laatste weken een enorme bult zand voor gestort. Bij Utrecht wordt druk gebouwd aan de Daphne Schippersbrug, dit is wel ten koste gegaan van het fietspad :). De wegdelen liggen er al los in, maar moeten nog met elkaar worden verbonden. Om de tuien op spanning te houden staat de brug vol met containers gevuld met water.

Ook is er ter hoogte van Utrecht en Nieuwegein druk gewerkt aan een kabel die langs het fietspad loopt, hierdoor waren om de paar honderd meter delen van het fietspad gehalveerd. het asfalt is daar nu vervangen door klinkers opgevuld met split. Dat bezorgde mij een lekke voorband. Ik heb daarom de Durano's maar weer vervangen voor Kojaks om zo de winter weer lekker door te komen.

Een Quest is wat dat betreft net een molen, want ook daar hebben we vorige week de zomerzeilen (wit) van het wiekenkruis verwijderd en vervangen door bruine zeilen.

Drogen in de najaarszon

Reuring langs het kanaal

Veel spannends gebeurd er niet, dus is er weinig te melden om te bloggen. Na de vakantie halverwege augustus de dagelijkse ritten naar Amsterdam weer opgepakt. Wel met een krakend geluid achteruit de Quest. Oordoppen in en muziek op, dan hoor je het niet, maar het gaat toch irriteren, want de Quest hoort geluidloos te zijn. Thuis de fiets dus maar eens een paar keer op zijn kant om te zien waar het kraken vandaan komt, niet te vinden dus.

Ook met dochterlief in de Quest blijf ik het geluid horen. Op 12 september om 5:45 dus maar ingestapt voor een retourtje Dronten. Door een mistige Flevopolder, had ik de 90 kilometer in 2 uur en een kwartier afgelegd. Theo klom in de fiets en bij hem was er uiteraard niets te horen. Vervolgens ik in de fiets en jawel daar was het geluid gelukkig weer. Conclusie van Theo, de achteras. Nadat het achterwiel was gedemonteerd bleek er een beschadiging op de as te zitten die het geluid veroorzaakte. De as is schoongemaakt en omgedraaid weer gemonteerd. Na een half uur was de klus geklaard en liep de Quest geluidloos.

Om niet weer door de polder terug te moeten had ik een route uitgestippeld via Elburg, Epe en via Vaassen naar Apeldoorn. Op dat stuk zaten een paar lekkere klimmetjes. Net voorbij het ’t Harde en Apeldoorn uit. Langs de provinciale weg ging het richting Voorthuizen en vandaar onder Amersfoort langs weer naar Nieuwegein. Na 225 km was ik om 13:00 weer thuis.

Langs het Amsterdam Rijnkanaal is het inmiddels ook druk aan het worden. Op dit moment wordt er gewerkt bij Nigtevegt aan een nieuwe brug over het kanaal. Het grondwerk is na de bouwvak begonnen en een deel van de weilanden wordt ingericht als moeras. 

Iets verderop, bij Nieuwe ter Aa wordt alles in gereedheid gebracht om een transformator over het spoor heen te hijsen. Al maanden werd er naast het spoor gewerkt en nieuwsgierig geworden ben ik toch maar even gaan zoeken op Google. Het blijkt dat er eind van deze maand via het kanaal een transformator arriveert, deze wordt met een drijvende kraan op de weg gezet en met de kraan die aan de andere kant van het spoor staat (foto) over het spoor gehesen. Het lijkt een klusje van niets, maar de rupsbanden van de kraan staan op 24 heipalen, dit om te voorkomen dat de kraan met lading en al in het veen verdwijnt. De transformator zelf weegt overigens 325 ton.

Bij Utrecht is men nog steeds druk bezig met de aanleg van de Daphne Schippersbrug. De onderdelen hiervoor zouden begin september arriveren. Ik denk dat er gewacht wordt tot het transport met de transformator voorbij is. omdat die dan mogelijk niet onder de inbouw zijnde brug doorpast. Eind oktober zou e.e.a gereed moeten zijn, maar dat gaat lastig worden.

Mont Ventoux

Zoals al vaak geschreven de Mont Ventoux zou beklommen worden met de racefiets.

Uiteindelijk toch besloten om te gaan, mijn oogleden hadden weer hun normale omvang, dus we zouden wel zien hoe e.e.a. zou gaan.

Op donderdagochtend vertrokken we om kwart over 5 met de auto uit Nieuwegein en dat na een korte nacht met veel regen en onweer. Na een hele dag rijden kwamen zo’n 12 uur later aan in Saint Colombe aan de voet van de Mont Ventoux pal aan de D947. Het uitzicht vanuit het zwembad bij het hotel spreekt boekdelen.

Uitzicht vanuit het hotel

 

’s Avonds zijn we met z’n vijven wat gaan eten in het dorp Bedoin en na het eten konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en zijn we op terugrit naar ons hotel een kilometer doorgereden om te zien hoe de bocht van Saint Esteve eruit zag en hoe erg de eerste meters door het bos wel niet zouden zijn. Gelukkig heb je hier vanuit de auto niet een heel goed beeld van anders was de moed ons gelijk in schoenen gezakt.

Op vrijdagochtend was het om 7 uur ontbijten, want wij wilden om 8 uur aan de rit naar boven beginnen, dit i.v.m. het weer. Het werd die dag namelijk 35 graden.

Eerst hebben we ons laten afzakken naar Bedoin waar nog een foto bij de fontein werd gemaakt en toen was het tijd om eraan te beginnen. De eerste 5 kilometer zijn nog redelijk vlak, tussen de 4 en 5 procent. Samen met collega Cees reed ik al snel voorop de andere drie achterlatend in hun eenzame strijd naar de top. Na een kilometer of vier kwamen we langs het hotel waar we overnachten.

Ons hotel: La Garance

en kort daarna was daar dan de befaamde bocht waar het bos begint. Ik heb Cees (30 kilo lichter en 20 jonger) daar een prettige dag gewenst en weg was hij. In het bos kon ik de eerste 3 kilometer nog een tempo van rond de 9 kilometer per uur aanhouden, maar dit was toch wat te veel van het goede. Tevens kreeg ik mijn verzet niet in de kleinste versnelling (39*28). Iedere keer als ik de 28 schakelde liep de ketting naar het tandwiel ernaast een 25. Ik ben heel even gestopt op het probleem op te lossen, maar helaas. De Ventoux zou vandaag bedwongen moeten worden met een 39*25. Verder dus weer en proberen niet al teveel in het rood te rijden. Na 4 kilometer in het bos haalde ik tergend langzaam twee Belgen in en ik besloot om lekker in het wiel te gaan zitten. Hun snelheid lag maar een fractie lager dan die van mij en zo was ik staat om pratend door het bos heen te komen, ik had dus nog lucht genoeg.

Eenmaal uit het bos komt Chalet Reynard in zicht en daarna zou het allemaal wat minder steil worden. Wat een tegenvaller is dat, want van die verhalen is niet veel waar. Toen ik naar links keek zag ik de weg net zo steil als in het bos weer omhoog gaan, gelukkig duurt het vanaf hier nog maar 7 kilometer. Het werd hier wel wat drukker met fietsers, dus af en toe kon ik eens iemand inhalen.

Voorbij het monument van Tom Simpson begin je aan de laatste kilometer en die is ook van een aardig niveau kan ik vertellen, gemiddeld 10%. Uiteindelijk draai je dan de laatste bocht door en is het nog 100 meter stevig op de trappers om dan voldaan te gaan genieten. Uiteindelijk stond ik na 2 uur en 20 minuten op de top, 5 minuten langzamer dan waarop ik had gehoopt.

 

Na een kilometer of 5 in het bos had ik al besloten om het bij 1 beklimming te laten. Ik vond het in het dal simpelweg te heet om ook nog vanaf Sault omhoog te gaan rijden. Af en toe moet een mens zijn gezonde verstand gebruiken. Ik heb daarom op de top gewacht totdat mijn andere 3 collega’s boven zouden komen. We hebben daarna nog wat foto’s gemaakt en zijn gezamenlijk terug gegaan naar het hotel. Mijn ander collega, Cees, is er uiteindelijk in geslaagd om 3 maal op 1 dag de Ventoux te beklimmen. Ik moet zeggen ’s avonds was hij niet de gezelligste persoon aan tafel.

De volgende dag hebben we nog een heerlijke fietstocht gemaakt door de Gorges de Nesque. Wat een prachtige rit was dat.

De les die ik heb geleerd is dat ik de volgende keer 10 kilo moet zien kwijt te raken en iets aan mijn bukker moet doen om daar een lichter verzet op te kunnen rijden. Hetzij een compact of een tripple. Ik denk namelijk dat ik de enige die dag ben geweest die met een voorblad van 39 tanden de Mont Ventoux heeft bedwongen.

Wat mij ook opviel is dat er aardig wat mensen zijn die ongetraind aan dit ritje van nog geen 22 kilometer beginnen. Gekleed in gewone kleding met een half litertje Vitel water in de bidonhouder denken zij boven te komen. Zij zijn echter al snel ridder te voet en ja dan sta je daar in dat bos. Toen wij op zaterdagmiddag in Bedoin zaten te lunchen kwam de traumahelikoper weer terug van de top. Later hoorden we dat de Mont Ventoux weer een mensenleven had geeist. Bereid je dus terdege voor als je aan deze onderneming wil beginnen.