Bandentest

Vrijdagmiddag de ultieme bandentest gedaan met de Kojaks. Ik ben nog al een fervent voorstander van deze band en er komt ook niets anders onder de Quest, althans voorlopig.
Zoals jullie kunnen zien beschik ik over een aardige voorraad. Voor de oplettende kijker, aan de trapper van de bukker hangen twee PM banden. Die moet ik nog kwijt zien te raken, ze hebben slechts 90 kilometer onder de Quest gezeten.

Zomer en winter ligt de Kojak er bij mij onder en natuurlijk merk ik verschillen als het kouder wordt, de snelheid gaat omlaag, dat komt deels door de band en deels door de hogere luchtweerstand. Een derde factor is het moeilijker ademhalen als de lucht koud is.

Vorige week was het 48 uur voorjaar en schoten de snelheden omhoog naar de 50+, kilometers lang kon ik naast een brommer rijden met 54 op de teller en dat allemaal op de Kojaks. Vrijdagmorgen was het licht vriezend weer en met het windje in de rug ging het vrij soepel naar Duivendrecht. Net voor aankomst kruiste een witte Quest mijn pad en schoot de Bijlmer in. De laatste tijd zie ik deze forens wel vaker, maar wie het is, daar ben ik nog niet achter.

Als je op kantoor bent moet je natuurlijk ook weer terug naar huis. Ik was echter vergeten om naar de weerberichten te kijken of te luisteren, nou dat heb ik geweten. Om iets voor twaalven begon het te sneeuwen en dat hield niet meer op.

Rond 14:30 stapte ik in de Quest. Door de Bijlmer ben ik naar Abcoude gereden en heb vandaar langs het AR kanaal koers gezet naar Nieuwegein. Nog nooit in de laatst twee jaar ging het zo moeilijk. De Quest was niet vooruit te branden. De natte sneeuw / regen noopte mij ertoe om het vizier op een kier te zetten om nog iets te kunnen zien. De harde zuidoosten wind blies venijnig door de trapgaten en zorgde ervoor dat mijn kuiten en hamstrings verstijfde van de kou. Ook de natte koude weg zorgde voor een zuigende werking op de banden. Ik kreeg de snelheid niet in de buurt van de 40, de piek was 38.


Eenmaal thuis heb ik genoten van een heerlijke lange warme douche. De Quest heeft een nacht uit staan dampen van alle nattigheid en is inmiddels weer droog.

Deze maand staan er zoals het er nu uitziet nog 700 kilometer op het programma, ik hoop in beter weer dan dat we tot nu toe gehad hebben.

Even lente

Na een lange en donkere winter, scheen dan maandag en dinsdag eindelijk de zon weer eens uitbundig ook de temperatuur was vooral dinsdag heerlijk. Zondag had ik nog een rondje Bergambacht, Gouda gereden, op de Lekdijk continue met groot licht aan, want het was grijs en nevelig. Maandagochtend was het nog wel koud, maar de ochtendschemering maakte veel goed.

Het doorrijden in de winter werpt ook gelijk zijn vruchten af met stijgen van de temperatuur gaat ook de snelheid weer omhoog en komt de 50 plus weer op de teller. Met de basisconditie zit het dus wel snor. Het blijft wel iedere keer een genot om zo hard te kunnen rijden met de Quest.

Dinsdagmiddag op weg naar huis zag ik net voorbij Breukelen in mijn spiegel een brommer langzaam dichterbij komen. Ik kon de brommer qua snelheid opvangen en we hebben een poosje zij aan zij over de kanaaldijk gereden, de teller gaf 54KM per uur aan. Net voor Maarssen deed ik er nog een schepje bovenop en werd de brommer langzaam kleiner in mijn spiegels. Helaas volgen er dan een aantal haakse bochten en die gaan niet zo snel met de Quest, ook wordt het op het industrieterrein Lage Weide te druk om zo hard te rijden. De brommerrijder was dus eindelijk verlost van die mafketel.

Eind van deze maand staat er nog een bezoek gepland aan Velomobiel in Dronten voor een servicebeurt. De remkracht van de Quest begint af te nemen. De kabel voor de linker rem is maximaal aangedraaid, dat is op dit moment nog net genoeg om veilig te kunnen stoppen. Eigenlijk zou het tonnetje aan het eind van de kabel een paar centimeter moeten worden opgeschoven. Ik heb geprobeerd het geheel te demonteren, maar het tonnetje is dusdanig verroest dat het niet los wil. De komende paar weken zing het nog wel uit.

Meerkoeten

Het is er weer de tijd van het jaar voor. De meerkoeten of waterkippen zitten weer verstopt in de bermen. Heb ik er al de nodige gemist, maar vanmorgen was het dan toch raak. De koet dook in het schemer plotseling op uit de berm en er was geen ontwijken meer aan. Ik ramde het arme beest rechtsvorm met de Quest en hoorde en voelde hem onder de Quest doorrollen. Een vreemd gevoel moet ik zeggen. Aan ontwijken ga ik toch echt niet beginnen, want ik heb geen behoefte om in het AR kanaal te belanden, dat hou je nu niet zo lang vol gezien de watertemperatuur.

De Quest heeft de aanrijding gelukkig zonder schade doorstaan.

Maandagmorgen had ik nog een ontmoeting met Robert Jan uit Leiden. We kwamen elkaar tegen onder de Prins Clausbrug bij Utrecht. Robert Jan voerde echter zoveel licht dat ik dacht dat mij een scooter tegemoetkwam. Toen we elkaar waren gepasseerd zag ik in mijn spiegel de vorm van een Quest.