dinsdag 28 juni 2016

Mont Ventoux


Zoals al vaak geschreven de Mont Ventoux zou beklommen worden met de racefiets.
Uiteindelijk toch besloten om te gaan, mijn oogleden hadden weer hun normale omvang, dus we zouden wel zien hoe e.e.a. zou gaan.

Op donderdagochtend vertrokken we om kwart over 5 met de auto uit Nieuwegein en dat na een korte nacht met veel regen en onweer. Na een hele dag rijden kwamen zo’n 12 uur later aan in Saint Colombe aan de voet van de Mont Ventoux pal aan de D947. Het uitzicht vanuit het zwembad bij het hotel spreekt boekdelen.



Uitzicht vanuit het hotel

 
’s Avonds zijn we met z’n vijven wat gaan eten in het dorp Bedoin en na het eten konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en zijn we op terugrit naar ons hotel een kilometer doorgereden om te zien hoe de bocht van Saint Esteve eruit zag en hoe erg de eerste meters door het bos wel niet zouden zijn. Gelukkig heb je hier vanuit de auto niet een heel goed beeld van anders was de moed ons gelijk in schoenen gezakt.

Op vrijdagochtend was het om 7 uur ontbijten, want wij wilden om 8 uur aan de rit naar boven beginnen, dit i.v.m. het weer. Het werd die dag namelijk 35 graden.
Eerst hebben we ons laten afzakken naar Bedoin waar nog een foto bij de fontein werd gemaakt en toen was het tijd om eraan te beginnen. De eerste 5 kilometer zijn nog redelijk vlak, tussen de 4 en 5 procent. Samen met collega Cees reed ik al snel voorop de andere drie achterlatend in hun eenzame strijd naar de top. Na een kilometer of vier kwamen we langs het hotel waar we overnachten.


Ons hotel: La Garance



en kort daarna was daar dan de befaamde bocht waar het bos begint. Ik heb Cees (30 kilo lichter en 20 jonger) daar een prettige dag gewenst en weg was hij. In het bos kon ik de eerste 3 kilometer nog een tempo van rond de 9 kilometer per uur aanhouden, maar dit was toch wat te veel van het goede. Tevens kreeg ik mijn verzet niet in de kleinste versnelling (39*28). Iedere keer als ik de 28 schakelde liep de ketting naar het tandwiel ernaast een 25. Ik ben heel even gestopt op het probleem op te lossen, maar helaas. De Ventoux zou vandaag bedwongen moeten worden met een 39*25. Verder dus weer en proberen niet al teveel in het rood te rijden. Na 4 kilometer in het bos haalde ik tergend langzaam twee Belgen in en ik besloot om lekker in het wiel te gaan zitten. Hun snelheid lag maar een fractie lager dan die van mij en zo was ik staat om pratend door het bos heen te komen, ik had dus nog lucht genoeg.

Eenmaal uit het bos komt Chalet Reynard in zicht en daarna zou het allemaal wat minder steil worden. Wat een tegenvaller is dat, want van die verhalen is niet veel waar. Toen ik naar links keek zag ik de weg net zo steil als in het bos weer omhoog gaan, gelukkig duurt het vanaf hier nog maar 7 kilometer. Het werd hier wel wat drukker met fietsers, dus af en toe kon ik eens iemand inhalen.

Voorbij het monument van Tom Simpson begin je aan de laatste kilometer en die is ook van een aardig niveau kan ik vertellen, gemiddeld 10%. Uiteindelijk draai je dan de laatste bocht door en is het nog 100 meter stevig op de trappers om dan voldaan te gaan genieten. Uiteindelijk stond ik na 2 uur en 20 minuten op de top, 5 minuten langzamer dan waarop ik had gehoopt.






 
Na een kilometer of 5 in het bos had ik al besloten om het bij 1 beklimming te laten. Ik vond het in het dal simpelweg te heet om ook nog vanaf Sault omhoog te gaan rijden. Af en toe moet een mens zijn gezonde verstand gebruiken. Ik heb daarom op de top gewacht totdat mijn andere 3 collega’s boven zouden komen. We hebben daarna nog wat foto’s gemaakt en zijn gezamenlijk terug gegaan naar het hotel. Mijn ander collega, Cees, is er uiteindelijk in geslaagd om 3 maal op 1 dag de Ventoux te beklimmen. Ik moet zeggen ’s avonds was hij niet de gezelligste persoon aan tafel.

De volgende dag hebben we nog een heerlijke fietstocht gemaakt door de Gorges de Nesque. Wat een prachtige rit was dat.

De les die ik heb geleerd is dat ik de volgende keer 10 kilo moet zien kwijt te raken en iets aan mijn bukker moet doen om daar een lichter verzet op te kunnen rijden. Hetzij een compact of een tripple. Ik denk namelijk dat ik de enige die dag ben geweest die met een voorblad van 39 tanden de Mont Ventoux heeft bedwongen.

Wat mij ook opviel is dat er aardig wat mensen zijn die ongetraind aan dit ritje van nog geen 22 kilometer beginnen. Gekleed in gewone kleding met een half litertje Vitel water in de bidonhouder denken zij boven te komen. Zij zijn echter al snel ridder te voet en ja dan sta je daar in dat bos. Toen wij op zaterdagmiddag in Bedoin zaten te lunchen kwam de traumahelikoper weer terug van de top. Later hoorden we dat de Mont Ventoux weer een mensenleven had geeist. Bereid je dus terdege voor als je aan deze onderneming wil beginnen.










 

6 opmerkingen:

  1. Proficiat Rob! Mooie prestatie! En inderdaad, je had met een compact een stuk makkelijker omhoog gegaan. Het is even een investering, maar daar heb je wel profijt van de volgende keer.
    Ik was overtuigd dat je het zou halen, je basisconditie is per slot van rekening prima!

    Groeten, Adri.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gefeliciteerd met het behalen van de top! Even een tekstuele opmerking: je hebt het in je tekst over 'een poging' terwijl je volgens mij bedoelt in dit zinsverband 'één poging'. Zonder die twee accenten is de betekenis dat je het geprobeerd hebt de top te bereiken, zonder deze te halen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een of één, of Rob kan erg goed fietsen of Rob kan erg goed photoshoppen ;-)
    Deze geslaagde poging is in ieder geval een felicitatie waard !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Rob, ik misbruik je blog maar even om je te zeggen dat ik het erg leuk vond om vanochtend samen richting A'dam te fietsen. Ben nog wel geinteresseerd in je route via Diemen (5km langer en toch sneller, klinkt goed).

    Groeten,

    Paul Tap (DF XL 60, paul.tap@armorica.nl)

    BeantwoordenVerwijderen